Από το φθινόπωρο του 1967 έως και τα τέλη του 68 ένας θίασος γυρνούσε, σαν το La Baraca του Λόρκα την Αμερική απ’ άκρη σ’ άκρη, με ένα αίτημα: “Απελευθερώστε το θέατρο! Το Θέατρο είναι δικό σας!” Στο Σικάγο του 1969 το μεγαλύτερο θεατρικό πείραμα στον κόσμο συγκρούστηκε σκληρά με την εθνοφυλακή. Και την ίδια εποχή στο Σαν Φρανσίσκο, ένας θίασος με το θρυλικό πια όνομα ~Mime Troupe, με άλλα λόγια ένας θίασος ανάμεσα σε τόσα άλλα ‘μίμων’, με αναφορές στην Comedia del Arte, γυρνούσε στα πάρκα και στις πλατείες της πόλης εμπλέκοντας σε αυτό το θέατρο δρόμου το κοινό και προσδοκώντας όπως έλεγε την “μεγάλη, ειρηνική, αναρχική επανάσταση”…
Την εποχή του 60 ο πόλεμος του Βιετνάμ, η κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις και στο θεσμό της λευκής μεσοαστικής οικογένειας, ο καπιταλισμός κι ο ιμπεριαλισμός των αμερικάνικων πολυεθνικών που σκότωνε από υποσιτισμό παιδιά στην κεντρική Αμερική την ίδια ώρα που προωθούσε τις οικογενειακές αξίες στην αμερικάνικη τηλεόραση, οι επεμβάσεις και τα πραξικοπήματα όπου γης, έβαλαν ένα τέρμα σε αυτό το όραμα αθωότητας και νεότητας. Ο νέος, ομορφότερος κόσμος (κοινό όραμα στην Δύση και στην Ανατολή παρά τον διαχωρισμό του ψυχρού πολέμου και τις διαφορετικές αφετηρίες) δεν ήταν καλύτερος από τον παλιό. Η ουσιαστικά βίαιη αυτή ενηλικίωση μιας ολόκληρης κοινωνίας -παλίμψηστου των πολιτισμών όλου του πλανήτη- δημιούργησε νομοτελειακά μια σύγκρουση όπου η ζωή κι ο θάνατος έπρεπε να κονταροχτυπηθούν.
Και η σκηνή στην οποία συναντήθηκαν για αναμετρηθούν υπήρξαν το θέατρο κι οι δρόμοι.
*Η Ελένη Καρασαββίδου διδάσκει Πολιτισμικές Σπουδές στο Παν/μιο Ιωαννίνων.
